چنین کشتهٔ حسرت کیستم من

که چون آتش ازسوختن زیستم من

نه شادم نه محزون نه خاکم نه گردون

نه لفظم نه مضمون چه معنیستم من

نه خاک آستانم نه چرخ آشیانم

پری می فشانم کجاییستم من

اگر فانی ام چیست این شور هستی

وگر باقی ام از چه فانیستم من

بناز ای تخیل ببال ای توهم

که هستی گمان دارم و نیستم من

هوایی در آتش فکنده ست نعلم

اگر خاک گردم نمی ایستم من

نوایی ندارم نفس می شمارم

اگر ساز عبرت نی ام چیستم من

بخندید ای قدردانان فرصت

که یک خنده برخویش نگریستم من

در این غمکده کس ممیراد یارب

به مرگی که بی دوستان زیستم من

جهان گو به سامان هستی بنازد

کمالم همین بس که من نیستم من

به این یکنفس عمرموهوم بیدل

فنا تهمت شخص باقیستم من